Unha desfeita no Castro do Muro de Búbal
Fai
uns días que se produciu unha desfeita irreparable no Castro do Muro de Búbal
que pertence a metade a Medeiros, do Concello de Monterrei, e a outra metade a
Espiño, do Concello de Oímbra. Nós coma colectivo temos a responsabilidade de
compartir a nosa preocupación. O ocorrido poida que non fora intencionado se
non que fora imprudente ou irresponsable ou neglixente, o caso é que se fixo un
esnaquizado que de mala maneira se pode reparar ao remover séculos de historia
en pedra.
Semella
que coa intención de facer unha plantación de piñeiros, cousa que xa se pode
criticar en si mesma ao seren unhas especies foráneas que favorecen os
incendios forestais e o despoboamento da fauna autóctona, se realizou un
ancheamento dunha pista de terra, cousa que tamén se pode criticar xa que non é
necesario ensanchar tanto para os fins previstos porque se destrúen paredes de
pedra en seco, que a día de hoxe estarían protexidas, alén de devasar
cantidades enormes de vexetación. Algo parecido xa ocorreu na Ribeira de San Brais
onde se abrira un acceso derrubando paredes, árbores e incluso canalizando un
regueiro, estes feitos seica aínda están en trámites dos correspondentes
expedientes administrativos de denuncia. E o caso é que acabaron chegando ata
os propios límites do Castro, entrando polo principal acceso da fortificación e
parte do seu muro con maquinaria pesada e esborrallando as pedras que facían
parte dela destruíndo non só o mesmo muro se non que toda a posible información que podían aportar estas pedras.
Nun principio estes feitos estarían recollidos no Código Penal coma un posible delito contra o patrimonio histórico, alén das autorizacións administrativas que se precisaren e non se tiveran, tanto da parte da área de afección do xacemento arqueolóxico coma outras relativas a Medio Ambiente pola apertura de pistas.
Bo, con todo isto, e, sabendo que xa están actuando as autoridades que lle competen, chegamos á conclusión de que tiñamos que pronunciarnos en público no tocante a este lamentoso asunto. Entón, asumimos a parte de protectores do patrimonio histórico e do patrimonio natural condenando estes feitos e convidando aos responsables a tomaren nota para que non volvan ocorrer por terceira vez, e, coa mesma forza, convidamos ás autoridades e aos seus axentes a teren a ocasión de aumentaren a súa vixilancia e preservación.
Sen outra, e con bágoas simbólicas na face, agardamos se faga equitativa xustiza para que isto, no posible, non se ocasione nunca máis.
Nun principio estes feitos estarían recollidos no Código Penal coma un posible delito contra o patrimonio histórico, alén das autorizacións administrativas que se precisaren e non se tiveran, tanto da parte da área de afección do xacemento arqueolóxico coma outras relativas a Medio Ambiente pola apertura de pistas.
Bo, con todo isto, e, sabendo que xa están actuando as autoridades que lle competen, chegamos á conclusión de que tiñamos que pronunciarnos en público no tocante a este lamentoso asunto. Entón, asumimos a parte de protectores do patrimonio histórico e do patrimonio natural condenando estes feitos e convidando aos responsables a tomaren nota para que non volvan ocorrer por terceira vez, e, coa mesma forza, convidamos ás autoridades e aos seus axentes a teren a ocasión de aumentaren a súa vixilancia e preservación.
Sen outra, e con bágoas simbólicas na face, agardamos se faga equitativa xustiza para que isto, no posible, non se ocasione nunca máis.
O Colectivo Olimbria
Comentarios
Publicar un comentario